திட்டு

எங்கள் குழுவின் நிகழ்ச்சிகள் முடிந்து வாத்தியக் கருவிகளை வேனில் ஏற்றும் வைபவம் நடந்து கொண்டிருந்தது. கீ போர்ட் ஹரி பார்த்து பார்த்து என்று ஏற்றுபவரை பயமுறுத்திக் கொண்டே இருந்தான். குழு ஒருங்கிணைப்பாளர் வெங்கட் முகம் கொள்ளாத சிரிப்புடன் வந்து வேனை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தார். பக்கா செட்டில்மெண்டாயிருக்கும்.

செட்டில்மெண்டில் நிகழ்ச்சியை ஏற்பாடு செய்தவர்களின் பண்பு தெரிந்தது என்றால் நிகழ்ச்சியை நடத்திய விதத்தில் அவர்களின் ரசனை தெரிந்தது. சாப்பிட இடம் கிடைக்காத
வர்களும்,சாப்பிட்ட அசதியில் ஐந்து நிமிடம் உட்கார்ந்து போவோமே என நினைப்பவர்களும் மட்டுமே பெரும்பான்மையாக இருக்கும் ரிசப்ஷன் கச்சேரிகளுக்கே வாசித்தே
நொந்து போயிருந்த எங்களுக்கு இந்தக் கச்சேரி புது அனுபவமாய் இருந்தது. ஆம். கல்யாணம் முடிந்து, மதிய சாப்பாடு இரண்டு மணி வரை. கச்சேரி இரண்டு முதல் ஐந்து வரை. ஞாயிற்றுக் கிழமையாததால் அனைவரும் ரசித்துக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.

வேனில் அனைவரும் ஏறிவிட நான் மட்டும் இங்கே தெரிஞ்சவர் ஒருத்தர் இருக்கார், பார்த்து நாளாச்சு,பார்த்துட்டு வந்துடுறேன் என கழண்டு கொண்டேன். இதைக் கவனித்துவிட்ட உதித்தும் வேனில் இருந்து இறங்கி என்னுடன் சேர்ந்து கொண்டான். உதித் நாராயணன் குரலில் அமைந்த பாடல்களைப் பாடும் ஸ்பெசலிஸ்ட் என்பதால் முருகேசனுக்கு அந்தப் பெயர். ஆறு மாதம் முன்பு குழுவில் இணைந்தவன்.சாரில் தொடங்கி இப்போது அண்ணே வரை வந்திருப்பவன்.

என்னாப்பா, இன்னைக்கு எங்கேயோ பார்த்த மயக்கத்தை ரொம்ப பீல் பண்ணி பாடீட்டயே என ஆரம்பித்தேன்.

ஆமண்ணே, ஆடியன்ஸில நாலஞ்சு நயன்தாரா அங்கிட்டும் இங்கிட்டும் அலைஞ்சுக்கிட்டு இருந்ததில்ல அதான் பீல் பண்ணிட்டேன். ஆமா நீங்களும் தாலாட்ட வருவாளா, கவிதைகள் சொல்லவான்னு பிழிஞ்சுட்டீங்களே? என்றான்.

தொடர்ந்து, எண்ணன்னே ஏன் வேன்ல போகல என ஆரம்பித்தான்.

ஆமடா, பி பி ஸ்ரீனிவாஸ் வாய்ஸ் ஆள்ல இருந்து பாங்கோஸ் வாசிக்கிறவன் வரைக்கும் இருக்கிற மூணு லேடி சிங்கர்ஸ்ஸ லுக் விடுறதும், கவன ஈர்ப்பு பண்றேன்னு கோமாளித்தனம் பண்ணுறதும், எரிச்சலா இருக்குடா. அதான் பஸ்ல போயிறலாம்னு.

அண்ணே வாழ்க்கைங்கிறது சின்ன சின்ன சந்தோஷத்துல தானன்னே அடங்கியிருக்கு

தம்பி, இப்படி சின்ன சின்ன சந்தோஷத்திலேயே கவனம் செலுத்திக்கிட்டு இருந்தா பத்து வருஷம் கழிச்சு நாம பெரிய பெரிய கவலையோடயே இருக்க வேண்டி வரும். சொசைட்டியில இருந்து அவ்வளோ பின்தங்கிப் போயிருவோம். வயசு ஆகுறதுக்குள்ள சீக்கிரமா செட்டில் ஆகப் பாரு.

அண்ணே செட்டில்ங்குறது, நாம கடைசியா சுடுகாட்டில ஆகுறதுதானன்னே. வாழ்க்கையை அதன் போக்குல வாழ வேணாமா?

நீ நெறையா புத்தகம் படிக்கிறேன்னு நெனைக்கிறேன். ஆமா இப்ப வேலைக்கு ட்ரை பண்ணுறியா இல்ல சினிமாக்கு ட்ரை பண்ணுறியா?

பார்ட் டைமா ஒரு ஜாப் கிடைச்சுருக்குண்ணே. மத்த நேரங்கள்ல பிராக்டிஸ், சான்ஸ் தேடன்னு இருக்கலாம்னு பார்க்குறேன்.

ஒரு தீவைப் பிடிச்சு ஆட்சி செய்யப் போறோம்னு வைச்சுக்கோ, அங்க போயி இறங்குன உடனே போன படகையெல்லாம் எரிச்சுடணும். இல்லையின்னா முடியாட்டி திரும்பிப் போயிறலாம்னு ஒரு எண்ணம் மனசுல ஓடிக்கிட்டேயிருக்கும். ஒரு பர்டிகுலர் டைம் பிக்ஸ் பண்ணிக்கோ. அதுவரைக்கும் சின்சியரா ட்ரை பண்ணு.முடியலையா புல் டைம் வேலைக்குப் போயிடு. என்ன மாதிரி அல்லாடாத.

ஆமண்ணே நானும் கேட்கணும்னே இருந்தேன். உங்களுக்கு அப்போ சான்ஸ் கிடைக்கலியாண்ணே?

கிடைச்சுருக்கும். முழு மூச்சா ட்ரை பண்ணியிருந்தா. ஆத்தில ஒரு கால் சேத்தில ஒரு கால். இப்போ சோத்துக்கு, சுண்ணாம்பா வேக வேண்டியிருக்கு.

ஏழெட்டு வருஷம் சும்மா திரிஞ்சதால சொல்லிக்கிற மாதிரி எக்ஸ்பீரியன்ஸ் இல்லைன்னு சுமாரான வேலை தான் கிடைச்சது. அப்புறம் கல்யாணம். கைக்கும் வாய்க்குமே பத்தாத சம்பளம்.

ராணி மாதிரி வாழணும்னு கனவு கண்டேன். சாணி மாதிரி என்னைய ஆக்கிட்டியேன்னு வீட்டுக்காரி தெனமும் வார்த்தையாலே கொல்லுறா. அவளச் சொல்லியும் குத்தமில்ல. அவ செட்டு ஆளுங்க இருக்கிற நெலமையோட கம்பேர் பண்ணி மாஞ்சு மாஞ்சு போறா. அஞ்சு வயசுல பொம்பளப்பிள்ள. ஸ்கூல் யூனிபார்ம தவிர ரெண்டே டிரஸ்தான் அவளுக்கு இருக்கு.ஆத்திரத்த எங்கதான் போயி காட்டுவா? அதான் இப்போக் கூட ரெண்டுமணி நேரம் டைம் பாஸ் பண்ணிட்டு ராத்திரிக்கு போகலாம்னு இருக்கேன்.

கேட்கவே சங்கடமா இருக்குண்ணே.என்ன தான் பண்ணலாம்னு இருக்கீங்க?

காலேஜில வோக்கல் சோலோ ஜெயிக்கும் போதெல்லாம் கிடச்ச கைதட்டல் போதை இன்னும் கேட்குது. ஆனா இப்போ கொஞ்சம் கொஞ்சமா புரோகிராம குறைச்சுக்கிட்டு வர்றேன். மத்த ஆளுங்கள்ளாம் கூப்பிட்டா போறது இல்ல. வெங்கட்டுக்காக மட்டும்தான் பாடவர்றது.சில்லறை செலவுக்கு ஆகுது. இனி காலையில இல்லாட்டி, சாயங்காலம் எதுவும் பார்ட் டைம் ஜாம் கிடைச்சா பார்க்கலாமுன்னு இருக்கேன்.

இப்படியே போயிக்கிட்டு இருந்தா எப்படிண்ணே?

கஷ்டம்தான். ரெண்டு மூணு வருஷத்துக்குள்ள கொஞ்சம் காசு சேர்த்து சைடு பிஸினஸ் பண்ணலாம்னு இருக்கேன். எப்படியும் அஞ்சாறு வருஷத்துல மேடேறிரணும்.

பேசிக்கொண்டிருந்ததில் நேரம் போனதே தெரியவில்லை. பேருந்து வர ஏறிக்கொண்டோம். கூட்டம் அதிகமானதால் பேச்சு தடைப்பட்டது.இறங்க வேண்டிய இடம் வர கண்களாலேயே விடை பெற்றுக் கொண்டு இறங்கினேன்.

ஐந்து வருடத்தில் பிரச்சினை எல்லாம் தீர்ந்து விடுமா? யோசிக்கத் தொடங்கியது மனம்.சரி தீரவில்லை யென்றால்? இப்போ வயசு முப்பத்தாறு. அறுபது வரைக்கும் இருப்போம்னா இன்னும் 24 வருஷம். எட்டு மணி நேரத் தூக்கத்திலேயே எட்டு வருஷம் போயிடும். எட்டு மணி நேரம் ஆபிஸ் வேலையில்ல எட்டு வருஷம். ஞாயிறு, லீவெல்லாம் கழிச்சாலும் ஆறரை வருஷம் வரும். அப்புரம் குளிக்கிறது, கடைக்குப் போறது, பாப்பாவுக்கு பாடம் சொல்லிக் கொடுக்க்ண்ணு ஒரு நாலரை வருஷம் வச்சோமின்னா ஒரு 19 வருஷம் ஓடிடும், பார்ட்டைமோ சைடு பிஸினஸோ மூணு மணி நேரம் பார்த்தா அது ஒரு மூணு
வருஷம் ஓடிடும்.

வீட்டுக்காரி திட்டுனா எவ்வளவுதான் திட்ட முடியும்? ரெண்டு வருஷம்தான் அவளுக்கு டைம் கிடைக்கும்.

என ஏதேதோ எண்ணங்கள் ஓட வீட்டுக் கதவைத் தட்டினேன். நல்ல தூக்கக் கலக்கத்தில் மனைவி கதவைத் திறந்தாள். சாப்பிட்டுட்டேன் என்றதும், குழந்தையின் அருகில் சென்று படுத்துக் கொண்டாள்.

இரண்டு வருஷத்தில் இப்போது எவ்வளவு நேரம் கழிந்திருக்கும்? என எண்ணிக்கொண்டே படுக்கையை விரித்தேன்.