கொங்கு நாடு முன்னேற்றப் பேரவை - அடுத்தது என்ன?

நான் தென்மாவட்டத்தை சேர்ந்தவனாக இருந்தாலும் எனக்கு தமிழகத்தின் மேற்கு மாவட்டங்களில் நண்பர்கள் அதிகம். 90களின் இறுதியில் கோவையில் சில ஆண்டுகள் வசித்த பொழுது பலரின் நட்பு கிடைத்தது. அதன்பின்னர் பணிபுரிந்த இடங்கள், படித்த இடங்களில் மேற்கு மாவட்டங்களைச் சேர்ந்த பலர் நட்பானார்கள்.

99 என நினைக்கிறேன். அப்பொழுது ஆடிட்டர் குப்பமுத்து என்பவரின் படம் தாங்கிய பல சுவரொட்டிகள் கோவையெங்கும் ஒட்டப்பட்டன. என் நண்பர்களிடம் அதைப் பற்றி விசாரித்த போது, அவர்கள் சொன்னது இது,

“ எங்க ஆளுங்க இப்படித்தான் மூணு வருஷத்துக்கு ஒருதடவை இப்படி ஏதாவது செய்வாங்க. ஆனா அப்புறம் புஸ்ஸுன்னு போயிடும். கோவை செழியன் காலத்தில இருந்து இதுதான் நடந்துக்கிட்டு இருக்கு.”

அப்படியே ஆனது. பின்னர் இந்த தேர்தலை ஒட்டி கொங்கு நாடு முன்னேற்றப் பேரவையினர் ஒரு மிகப்பெரிய மாநாடு நடத்தப் போவதாக செய்திகள் வந்த போதும் பலரை விசாரித்தேன். அவர்கள் சொன்னது,

”இந்த தடவ எங்க ஆளுங்க ரொம்ப துடிப்பா இருக்காங்க” என்பதே.

ஆனால் மாநாடு முடிந்ததும் அவர்கள் அதிமுக பொதுச்செயலாளர் ஜெயலலிதாவை மரியாதை நிமித்தமாக சந்தித்தார்கள் என்றதும் குழப்பமே ஏற்பட்டது.

பின் தேர்தல் தேதி அறிவிக்கப்படதும் அவர்கள் முழு வீச்சில் களத்தில் இறங்கியதாக செய்திகள் தொடர்ந்து வந்துகொண்டேயிருந்தன. தேர்தலுக்கு ஒருவாரம் முன்னதாக கோவையிலும், ஈரோடு மாவட்ட கிராமம் ஒன்றிலும் நான்கு நாட்கள் தங்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. அப்போது களத்தில் நான் அதிகம் கவனித்தது கொ மு பேரவையினர் எவ்வாறு வேலை செய்கிறார்கள்? என்பதையே.

உண்மையில் சொல்லப்போனால் உலகத்திலேயே அதிக பணக்காரர்களை தொண்டர்களாக கொண்ட கட்சி என்றால் அது கொ. மு. பே. தான். சாதாரண ஏரியா பொறுப்பாளர்களே கோடிக்கணக்கில்தான் சொத்து வைத்துள்ளார்கள். மாவட்ட அளவிலான நிர்வாகிகளைப் பற்றி கேட்கவே வேண்டாம்.

மே 1 ஐ முன்னிட்டு கோவை வ உ சி பூங்காவில் ஒரு பொதுக்கூட்டம் ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள் கொ மு பே வினர். வந்த கூட்டம் ஜெயலலிதாவுக்கு கூட்டப்பட்ட கூட்டத்தை விட அதிகம். கூட்டம் முடிந்து கிளம்பிக் கொண்டிருக்கும் போது ஒருவர் குறைபட்டுக் கொண்டார்,

“ என்னப்பா ஏரியாவுக்கு 100 காருக்கு மேல வரக்கூடாதுன்னு சொல்லிட்டீங்க.லிஸ்டுல எங்க
காரையெல்லாம் விட்டுட்டீங்க. நானும் என் மருமகனும் அடுத்தவங்க கார்ல ஏறி வரவேண்டியதாப் போயிடுச்சு. அடுத்த தடவை எங்க காரை விட்டீங்கண்ணா நடக்குறதே வேற”.

அதற்கடுத்த நாள் ஈரோடு மாவட்ட கிராமம். நண்பரின் வீட்டில் காலையில் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும் போது, வேகமாக நண்பரின் பெரியம்மா வந்தார்.

அவர் நண்பரிடம் சொன்னது

“ ஏண்டா, நம்ம வீட்டில இவ்வளோ சின்னக் கொடியா கட்டியிருக்கீங்க, ஸ்டிக்கரும் ஒட்டலை.
என்னடா வேலை பார்க்குறீங்க?”

11 மணி அளவில் இளநீருக்காக அவர்களின் தோட்டத்தை நோக்கிய பயணம். வழியில் கிட்டத்தட்ட ஒரு கி மீ நீளத்திற்க்கு தோட்டத்துக்கான பாதுகாப்பு முள் வேலி. நான்கு மீட்டருக்கு ஒரு பட்டியக்கல். கல்லுக்கு ஒரு பேரவை கொடி.

நான் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டேன், “யாருடா இவ்வளோ செலவு பண்ணுறது?”

நண்பர் சிரித்துக் கொண்டே, “எங்க சித்தப்பா தான்”.

சரி. அவர் என்ன பொறுப்புல இருக்காரு?

பதவியெல்லாம் இல்லை. உறுப்பினர் மட்டும் தான்.

அதோடு போகவில்லை ஆச்சரியங்கள்.

தொகுதி செலவுக்கு எங்க ஊர்ல இருந்து மட்டும் 10 லட்சம் டொனேஷன் கொடுத்திருக்கோம் என்று குண்டைத் தூக்கிப் போட்டார்கள். 40 ஓட்டு கூட இல்லாத தெருவுக்கு 50 பேர் போய் ஓட்டுக் கேட்கிறார்கள். அதில் ஓட்டுக் கேட்க வருபவர்களை உபசரிப்பதில் போட்டி வேறு.

நண்பரின் தாயார் வீரத்திலகமிடாத குறையாக அவனை ஒட்டு சேகரிக்க அனுப்பினார்கள். துணைக்கு நானும். ஆறேழு டம்ளர் காப்பி, ஐந்து வடை, நாலு கூல்ட்ரிங்ஸ் இரண்டு மணி நேரத்தில் எனக்கு மட்டும் கிடைதத்து.

சென்னை திரும்பியபின்னரும் நண்பர்களுடன் தொடர்ந்து இது குறித்து பேசிக் கொண்டிருந்தேன்.

ஒரு நண்பர் சொன்னார், அவர் தெருவில் ஓட்டுப் பதிவன்று 500 பிரியாணி பொட்டலங்களை வாங்கி ஒருவர் வினியோகித்தாராம். கொ மு பே சார்பாக. அவரும் உறுப்பினர்தான்.

பூத் ஸ்லிப் கொடுக்க உட்கார்ந்திருந்தவர்கள் தாகம் தணிக்க ரெண்டு கேஸ் அக்வா பினாவும்,
ஒரு கேஸ் பேண்டாவும் ஓட்டுப் போட வந்த ஒருவர் வாங்கிக் கொடுத்து விட்டுச் சென்றாராம்.
அவர் உறுப்பினர் கூட இல்லை. அனுதாபி மட்டும்.

ஒருவழியாக தேர்தல் முடிந்து சொல்லக் கூடிய அளவில் ஓட்டும் கிடைத்தது. அவர்களின் வாக்கு வங்கியை பலரும் உணார்ந்து கொண்டார்கள்.

சரி. அடுத்தது என்ன?

கொ மு பேவின் இலக்கு என்ன? முதல்வர் பதவியா?

மற்ற மாநிலங்களோடு ஒப்பிடுகையில் தமிழ்நாட்டுக்கு ஒரு சிறப்பு உண்டு. அண்டை மாநிலங்களில் எல்லாம் மெஜாரிட்டியாக உள்ள ஜாதியினரே முதல்வர் போட்டியில் இருப்பார்கள். இங்கே மைனாரிட்டிகளுக்கே வாய்ப்பு. இதில் தமிழர்களின் உளவியல் ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறது.

தமிழகத்தில் பெரும்பான்மையினர் என்று பார்த்தால் வடக்கே வன்னியர், மேற்கே கொங்கு வேளாளர்கள்,தெற்கே முக்குலத்தோர். தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் பல கூறுகளாக பிரிந்து தமிழகம் முழுவதும் பரவியிருக்கிறார்கள். இந்த நான்கு பெரும்பான்மையில் இருந்து தமிழகத்திற்க்கு இன்றுவரை முதல்வர்கள் வரவேயில்லை. (ஓ பன்னீர் செல்வம் - தற்காலிக ஏற்பாடு).

தமிழகத்தின் முதல்வராக வரவேண்டுமெனில் கும்மிடிப்பூண்டி முதல் கன்னியாகுமரி வரை அறிமுகமான முகம் வேண்டும். கட்சித் தலைவரின் வாரிசாக இருப்பது ஒரு சௌகரியம். தமிழகம் முழுவதும் எளிதில் அறிமுகம் கிட்டும். அப்ப்டி இல்லாவிட்டால், ஒன்று ஏற்கனவே உள்ள அரசியல் கட்சியில் பிரகாசித்திருக்க வேண்டும் அல்லது சினிமா மூலம் தமிழகம் முழுவதும் அறிமுகமாகி இருக்க வேணடும்.

திமுக,அதிமுக, தேதிமுக ஆகியவற்றின் தலைவர்கள் அனைவரும் இந்த பிரிவினை சாராதவர்களே.

கட்சியின் இரண்டாம் நிலைத் தலைவர்களாக மேற்குறிப்பிட்ட பிரிவினர் இருந்தாலும் அவர்களின் தனிப்பட்ட மக்கள் செல்வாக்கு அவர்களின் தொகுதிக்குள்ளேயே முடிந்து விடுகிறது.

சினிமாவில் பலர் இருந்தாலும் அவர்கள் அரசியல் ஆர்வம் இதுவரை காட்டவில்லை.

எனவே கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை மேற்குறிப்பிட்ட நான்கு பிரிவினர்களில் இருந்து முதல்வர் வருவது சாத்தியமில்லாமல் இருக்கிறது. ஜாதிக்கட்சி என்ற வட்டத்தில் அடைபடும்பொது, மற்ற ஜாதியினர் இயல்பாகவே வாக்களிக்கத் தயங்குவார்கள்.

இம்மாதிரி கட்சிகள் வளர்ந்து சிறிது அதிகாரம் கிடைத்தாலும், பூசல்கள் தொடங்கி விடுகின்றன.

பா ம க வில் கூட கட்சி வளர்ந்தவுடன் பு தா அருள்மொழி, பு தா இளங்கோவன், தீரன் போன்ற பலர் வெளியேறியது கண்கூடு.

தெற்கில் கூட பார்வர்ட் பிளாக் (சந்தானம் பிரிவு, வல்லரசு பிரிவு), மூவேந்தர் முன்னேற்றக் கழகம், வாண்டையார் என பல குழுக்களாகவே இயங்கி வருகிறார்கள்.

எனவே கொ மு பே வினரே நிதர்சனத்தை உணர்ந்திருப்பார்கள். 2011 சட்டமன்றத்தேர்தலில் அவர்கள் வாக்கு வங்கியுள்ள தொகுதிகளில் (சுமார் 40-50 இருக்கும்) தனியாக நிற்பதா? இல்லை
பா ம க வழியில் செல்வதா என சிந்திக்க தொடங்கியிருப்பார்கள். தனியாக நின்றால் 5 சீட் வரை கிடைக்கக் கூடும். கூட்டணி என்றால் 10-15 நிச்சயம். பார்ப்போம்.