எனக்கு ஏன்?

ஞாயிற்றுக்கிழமை சாயங்காலம் ஆனாலே, இரவு வைபவத்துக்கு எங்கள் ரூம் தயாராகத் தொடங்கிவிடும். பாரிஸ் கார்னருக்குப் போய் ஆப்பிள், பப்பாளி, கொய்யா,திராட்சை, தர்பூசணி என கலந்து கட்டி கிலோ கணக்கில் வாங்கி வருவோம். பொறுமையாக அதைக்கழுவி பின் சிறுசிறு துண்டுகளாக நறுக்கி ஒரு பெரிய தாம்பாளத்தில் போட்டு அதைச் சுற்றி வட்ட வடிவில் அமர்ந்து கொள்வோம். அதுமட்டுமே இரவு உணவு. ஆளுக்கொரு பழத்துண்டை கையில் எடுத்து கொரித்துக்கொண்டே பிக்பாஸ், எட்டு வழிச்சாலை, விராட் கோலி என சம்பிரதாயமாக ஆரம்பிப்போம்.

சரியாக பதினைந்தாவது நிமிடத்தில் அரட்டை அலுவலக மற்றும் தெருப் பெண்களிடத்தில் வந்து நிற்கும். அப்போது அதுவரை சப்பென்றிருந்த ஹைப்ரிட் பப்பாளி கூட கொல்லிமலைத்தேனில் ஊறவைக்கப்பட்ட பண்ருட்டி பலா போல இனிக்கத் தொடங்கும்.

இந்த பழக்கத்தை எங்கள் ரூமில் ஆரம்பித்து வைத்தவன் ரகு. ரசனைக்காரன். முற்போக்குவாதி. அவன் பாணியில் சொன்னால்

“மச்சான், இது ராஜ போதைடா. நாலு கிலோ பழத்தைச் சாப்பிட்டுட்டு உட்கார்ந்திருக்கும் போது யாராச்சும் அடிச்சாக்கூட சிரிக்கத் தாண்டா தோணும். மதுரைப் பக்கம் பாரு மதியம் மட்டன் குழம்பு, ராத்திருக்கி புரோட்டா சால்னான்னு காரமாத் தின்னு என்னேரமும் சுர்ருன்னே இருப்பாங்க. ஆ வூன்னா அரிவாளத் தூக்குவாங்க. பழம் சாத்வீகம்டா”.

ரகுவிற்கு நாலு மாதத்திற்கு முன் திருமணம் நடந்து இப்போது ஆறு கிலோமீட்டர் தள்ளி இருக்கிறான். இந்தவார சண்டே ப்ருட் டின்னரின் கடைசி ரவுண்டில் இருந்தபோது, கதவைத் தட்டி உள்ளே வந்தான்.

என்னடா இன்னேரத்தில என்று ஆரம்பித்தவுடன், இந்த வாரமும் என் மாமனார்,மாமியார் வந்து தொலைஞ்சுட்டாங்கடா என்று புலம்பினான்.

ஆமாம். ரகுவின் மாமனார் வீடு செங்கல்பட்டு. ஞாயிற்றுக்கிழமையானால் காலையில் மின் தொடர் வண்டியைப் பிடித்து மாமனார் மாமியார் இருவர்ம் ரகுவின் வீட்டுக்கு வந்துவிடுவார்கள். ரகுவோ ஞாயிறை அனுபவிக்கத் துடிப்பவன்.


“ஆறு நாளும் கஷ்டப்படுறோம். ஞாயிற்றுக்கிழமையாச்சும் காலைல பத்து பததரை வரைக்கும் தூங்கணும். அப்புறம் மெதுவா எந்தரிச்சு பொறுமையா எல்லா வேலையையும் செஞ்சிட்டு, லைட்டா சாப்பிட்டுட்டு, கதவு ஜன்னல எல்லாம் மூடிட்டு ஹால்ல பெட்டை போடணும். நெருக்கமா படுத்துக்கிட்டே சேனல் சேனலா மாத்தி டிவி பார்க்கணும். விளம்பர இடைவேளை மாதிரி அப்பப்போ கொஞ்சிக்கணும்.”

இதெல்லாம் ஒரு பிள்ளை பெறக்கிறவரைக்கும் தான். அப்புறம் கனவுதான். இதை அனுபவிக்க விடாம ஞாயித்துக் கிழமையானா பெட்டியத்தூக்கிட்டு வந்துடுறாங்க. இவ என்னடான்னா, எங்க அப்பா வந்திருக்கிறாரு, மரியாதையில்லாம தூங்குறீங்கன்னு ஆறு மணிக்கெல்லாம் எழுப்பி விடுறாடா. போதாக்குறைக்கு இதெல்லாம் எங்கப்பாவுக்கு வாங்கிட்டு வாங்கன்னு லிஸ்ட் வேற என்று புலம்பிக் கொண்டேயிருப்பான்.

இந்தமுறை புதன்கிழமை ஆப்பர்சூனிட்டி பேப்பரோடு வந்து, இதெல்லாம் அப்ளை பண்ணீட்டிங்களா என்று வேறு கடுப்பேற்றினாராம்.

டேய், எங்க பெரியக்கா மாப்பிள்ளைலாம் வீட்டுக்கு வரப்போறார்னு தகவல் வந்த உடனேயே ஒட்டடை அடிக்க ஆரம்பிச்சுடுவோம், போர்வை, தலகாணி உறையெல்லாம் துவைச்சிருவோம். அவர் வந்த உடனே ஒரு அண்ணன் அயிரை மீன் வாங்க ஆத்துக்கு ஓடுவான், இன்னோரு அண்ணன் விரால் மீன் வாங்க கண்மாய்க்கு ஓடுவான். அப்படியா இப்பல்லாம் எதிர்பார்க்குறோம்? சம உரிமை கூட கிடைக்க மாட்டேங்குதே என்று தன் மராத்தான் புலம்பலை தொடர்ந்தான்.

சரி விடுடா, நீதான் ஆணும் பெண்ணும் சமம்னு சொல்ற முற்போக்குவாதியாச்சேடா. நீ ஆசைப்பட்ட சமத்துவம் இப்பவாவது நடக்க ஆரம்பிச்சிருக்கேன்னு சந்தோஷப்பட வேண்டியதுதானே? என்று கேட்டேன்.

அதெல்லாம் சரி. ஆனா அது என்கிட்ட இருந்தா ஆரம்பிக்கணும்? என்றான் பட்டென்று.