70களின் கமல்ஹாசன்

கமலின் கலைப்பயணம் துவங்கி 65 ஆண்டுகள் ஆகி விட்டன. இதில் எந்தப் பத்தாண்டு கமல் உங்களை வசீகரிக்கிறார் என்பது எல்லா ரசிகர்களின் மனதிலும் இருக்கும் ஒரு சுவராசிய கேள்வி. 1980கள், தொண்ணூறுகள், இரண்டாயிரத்தில் எல்லாம் அவரின் படைப்புகள் தொடர்ந்து மெருகேறிக்கொண்டே வருகின்றன. ஆனால் என்னை இன்றும் வசீகரிப்பது என்னவோ எழுபதுகளின் கமல் தான். 70களின் கமலுக்கு அதிகபட்ச வயதே 25 தான். ஆனால் அந்த வயதில் கமல் தனக்குத்தானே ஏற்படுத்திக்கொண்ட அனுபவங்கள் தான் அவரை இன்றுவரை செலுத்திக் கொண்டே இருக்கிறது. கமல் கதாநாயகனாக அடியெடுத்து வைத்த போது தமிழ்சினிமா சூழலை கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டால் அப்போது எம்ஜியார், சிவாஜி கணேசன் ஆகிய இருவருமே முண்ணனி நாயகர்களாக இருந்தார்கள். எம்ஜியார் 1972ல் அதிமுகவைத் தொடங்கிவிட்டதால் குறைவான படங்களிலேயே அப்போது நடித்துக்கொண்டிருந்தார். சிவாஜி ஆண்டுக்கு ஐந்து முதல் ஏழு வரையிலான படங்களில் நடித்துக் கொண்டிருந்தார். ஜெமினி கணேசன் தன் நாயகத்தன்மையை இழந்திருந்தார். ரவிச்சந்திரன், முத்துராமன், ஜெய்சங்கர், சிவகுமார் என இரண்டாம் வரிசை நாயகர்களின் படங்கள் தான் அப்போது வெளியாகிக் கொண்டிருந்தன. அந்த சமயத்தில் தான் புதுப்புனலென பொங்கிப் பிரவாகமெடுத்தார் கமல்ஹாசன். சொல்லப்போனால் அவ்வளவு இளமையான நாயகன், தனித்தன்மையான நடிப்புத்திறனுடன் கூடியவன் தமிழ்சினிமாவிற்கே புதிது. அதற்கு முன் நாயகர்களாக வந்தவர்கள் எல்லாம் நாடகப்பின்புலத்தில் இருந்து வந்தவர்கள். 25 வயதில் தான் நாயக வாய்ப்பு பெற்றவர்கள் என்றே இருந்தார்கள். நன்கு நடனம் ஆடக்கூடிய, சிறப்பாக முக பாவங்களை வெளிப்படுத்தக்கூடிய நாயகனாக அப்போதைய இயக்குநர்களுக்கு கிடைத்தார் கமல்ஹாசன். 70களின் முற்பகுதி வரை தமிழ்சினிமாவின் கதைக்களம் பெரும்பாலும் புராண கதைகள், காதல் கதைகள். குடும்பச் சிக்கல் கதைகள், பழிவாங்கும் ஆக்‌ஷன் கதைகள் என்றே இருந்தது. மகேந்திரன், பாரதிராஜா, பாலுமகேந்திரா போன்றோரின் வருகைக்குப் பின்னரே அவரவர் வாழ்வியல் அனுபவங்களைப் பிரதிபலிக்கும் கதைகள் தமிழ்திரையில் உருவாகத் தொடங்கின. இந்த நேரத்தில் கமல்ஹாசன் மலையாளத் திரைத்துறையிலும் குறிப்பித்தக்க நட்சத்திரமாக மாறத்துவங்கினார். தமிழ்சினிமாவில் வர்த்தக ரீதியாக கமலின் படங்கள் வெற்றி பெற்றாலும் அவருக்கு அது திருப்தி அளிக்கவில்லை. அப்போது இருந்த நாயகப் பஞ்சத்திற்கும், கமர்சியல் இயக்குநர், தயாரிப்பாளர்களின் பழக்கத்திற்கும் அவர் தொடர்ந்து வணிக ரீதியான படங்களிலேயே இயங்கியிருக்கலாம். ஆனால் அவர் அப்படிச் செய்யவில்லை. அவருக்குள் இருந்த தேடல் அவரை அதில் இருந்து அவரை வெளியே வரவே தூண்டியது. அப்போதைய மலையாளத் திரையுலகத்தை உன்னிப்பாக கவனித்தார். தகழி சிவசங்கரன் பிள்ளை, எம் டி வாசுதேவன் நாயர் அவர்களின் நாவல்கள் திரைப்படமாவதைக் கண்டார். இங்கும் அதுபோன்ற மறுமலர்ச்சியை ஏற்படுத்த வேண்டும் என நினைத்தார். எனவே மகேந்திரன், ஆர் சி சக்தி, ருத்ரய்யா போன்றோரின் படங்களுக்கு ஆதரவளித்தார். சுஜாதாவின் கரையெல்லாம் செண்பகப்பூ, புஷ்பா தங்கதுரையின் ஒரு ஊதாப்பூ கண் சிமிட்டுகிறது, உமா சந்திரனின் முள்ளும் மலரும் என நாவல்கள் திரைப்படமாவதை ஆதரித்தார். அதுவே புதுக் கதைக்களங்கள் உருவாகும் வழி என்று அறிந்திருந்தார். அதனால்தான் ரா கி ரங்கராஜன் போன்றோரைக்கூட உங்களுக்கான களம் இப்போது திறந்திருக்கிறது ஆட வாருங்கள் என்று அழைத்தார். ஆனால் அவரோ 15 ஆண்டுகள் கழித்து மகாநதிக்குத்தான் வந்தார். கமலின் ஆழ்வார்பேட்டை வீடு உதவி இயக்குநர்கள், கதாசிரியர்கள் விவாதிக்கும் இடமாக அப்போது இருந்தது. பெரிய தயாரிப்பு நிறுவங்களின் கதை இலாகா போல வழக்கமான கதைகளை எப்படி மீண்டும் சுவராசியமாக கொடுப்பது என்று யோசிக்காமல் நாவல்களை எப்படி திரைக்கதையாக மாற்றுவது என விவாதிக்கும் இடமாக அது இருந்தது. தன் நடிப்புக்கு தீனி போடும் வேடங்கள்உருவாக வலுவான கதாசிரியர்கள் தமிழ் திரையில் வேண்டுமென்பது கமலின் எண்ணமாக இருந்தது. இத்தனை யோசனை, இத்தனை முன்னேற்பாடுகள், அவற்றை சாத்தியமாக்கியது எல்லாம் அவரின் 25 வயதிற்குள். தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், மலையாளம் ஆகிய நான்கு மொழிகளிலும் நல்ல திரைப்படங்களைக் கொடுத்த நடிகராக அவர் தன் 25 வயதிற்குள்ளேயே அறியப்பட்டிருந்தார். தனக்கான இரையே தானே தேடிக்கொள்ளும் சிங்கமாகவே அவர் அப்போது வலம் வந்தார். இத்தனைக்கும் அவர் ஏதும் யோசிக்காமலேயே களம் கொடுக்க கே பாலசந்தர் இருந்தார், அவர் உடலமைப்பு, முக லட்சனம் கண்டு அவருக்கு வாய்ப்பளிக்க சாண்டோ சின்னப்பா தேவர் போன்ற தயாரிப்பாளர்கள் இருந்தார்கள். தாங்கள் மனதில் நினைப்பதை திரையில் பிரதிபலிக்க் கூடியவன் இவன் தான், இவனுக்காக கதை பண்ணலாம் என்று விருப்பம் கொண்ட பாரதிராஜா, பாலுமகேந்திரா இருந்தார்கள். மலையாள இயக்குநர்கள் காத்திருந்தார்கள். ஆனால் கமல்ஹாசன் எளிதாக இதில் நடித்துவிட்டுப் போகாமல், இத்தனையையும் மீறி புது கதைக்களங்கள்உருவாக தன்னையும் பலரையும் தயார் படுத்திக்கொண்டிருந்தார். இப்போது, மூன்று நாட்கள் ஒரு படம் ஓடுவதற்கு ஓராண்டு வரை முன்னோட்டம் கொடுக்கப்படுகிறது. நாயகன் தயாரிப்பு நிறுவனத்துடன் ஒப்பந்தம் போடுவது துவங்கி, முக்கிய ஆட்களை ஒப்பந்தம் செய்வது வரை விளம்பரப்படுத்தப் படுகிறது. பின்னர் டீசர், சிங்கிள், இசை வெளியீட்டு விழா, ட்ரைலர் என தொடர்ந்து இப்படி ஒரு படம் வரப்போகிறது என விளம்பரம் வந்து கொண்டே இருக்கிறது. பெரும்பாலான ரசிகர்கள்அந்தப்படத்தின் தகவல்களுடன் தயாராக இருக்கிறார்கள். மூன்றே நாட்கள் தான். பின்னர் அப்படம் அது பற்றி எந்த வித ஆக்கபூர்வமான விவாதங்களையும் ஏற்படுத்தாமல் மறைந்து விடுகிறது. ஆனால் எழுபதுகளில், ஒரு படம் வெளியாகும் போது வரும் விளம்பர சுவரொட்டி மூலமே அப்படி ஒரு படம் வருகிறது என்பதே பெரும்பாலனாவர்களுக்கு தெரிய வரும். அப்படி வெளியான படங்களே இன்று வரை பேசப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன. 16 வயதினிலே, சிகப்பு ரோஜாக்கள், மரோசரித்ரா, அவள் அப்படித்தான், கோகிலா,மன்மத லீலை என 45 ஆண்டுகள் கழித்தும் பேசப்படும் பல படங்களை அவர் அந்நாளில் கொடுத்திருக்கிறார். கமலின் எண்பதுகளின் படங்கள், தொண்ணூறுகளின் படங்கள், இரண்டாயிரங்களின் படங்களோடு ஒப்பிட்டால் கமலின் 70கள் சாதாரணமாக தெரியக்கூடும். ஆனால் அவருக்குள் ஒரு தேடலை விதைத்தது 70கள் தான். அடுத்த 45 ஆண்டுகள் வெற்றிகரமாக இயங்குவதற்கான அடித்தளத்தை அமைத்துக் கொடுத்ததும் 70கள் தான்.