லவ் லெட்டர்

திருமணம் ஆகா பெண்களின் தினசரி உடையாக தாவணி இருந்த காலகட்டம். போகி அன்று நள்ளிரவு துவங்கி, தைப்பொங்கல் விடியும் வரை தெருவில் கோலம் போடுவார்கள். தெருவிலேயே அழகான பெண் என பெயர் எடுத்தவர் சுபத்ரா. அப்போது கல்லூரி முதலாம் ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருந்தார். தெருவில் வசித்த கணேஷ்‌ அப்போது கல்லூரி மூன்றாம் ஆண்டு. எனக்கு அவர் மீது மிகுந்த அபிமானம். என்னைவிட நான்கு வயது கூடியவர். ஆறாம் வகுப்பில் நான் மேல்நிலைப்பள்ளியில் நுழைந்தபோது, கிட்டத்தட்ட அங்கே ஹீரோவாக இருந்தவர் கணேஷ். படிப்பு, கட்டுரை போட்டி, திருக்குறள் ஒப்புவித்தல் என எல்லாவற்றிலும் அவர் பெயர்தான் அடிபடும். நான் அந்த பொங்கல் சமயத்தில் பதினொன்றாம் வகுப்பு. கணேஷ் சுபத்ரா இருவருக்கும் இடையே பார்வை பரிமாற்றம் ஆரம்பமாகி இருந்த நேரம். கணேஷ் என்னிடம் சுபத்ராவிடம் கொடுக்குமாறு ஒரு லெட்டர் கொடுத்தார். அந்த சமயத்தில் அதை ஒரு ஹீரோயிசமாக கருதி செய்தேனா, இல்லை கணேஷ் மீது இருந்த அபிமானத்தில் செய்தேனா என்று தெரியவில்லை. அந்த லெட்டரை கொண்டு போய் சுபத்ராவிடம் கொடுத்தேன். மாட்டிக்கொண்டேன். அவ்வளவுதான் தெருவே சேர்ந்து என்னை காறித் துப்பினார்கள். சுபத்ராவின் தந்தை, உங்கள் வீட்டுப் பெண்ணிற்கு இப்படி யாராவது கொடுத்தால் சென்று கொடுப்பாயா என்று கேட்டார். என் தந்தை நடுவீதியில் வைத்து டெல்டால் விளாசிவிட்டார். கணேஷ் அவர்கள் வேறு ஜாதி என்பதால் நேரடியாக அவர்களிடம் எதுவும் வைத்துக் கொள்ளவில்லை. அடித்த அடியில் காய்ச்சல் வந்து, வீட்டிலேயே படுத்து கிடந்தேன். பொங்கல் விடுமுறை முடிந்து பள்ளி சென்றபோது சக மாணவர்களிடம் ஏளன பேச்சுக்கு உள்ளானேன். ஊரிலேயே சிறப்பான பொங்கல் உனக்கு தானாமே என்பது துவங்கி இவர் பெரிய அனுமாரு என்பது வரை வகை வகையான கலாய்த்தல்கள். டியூஷன் சார், தன் பங்கிற்கு என்னடா இப்பவே டபுள் எம் ஏ வாங்கிட்ட என்றார். டியூஷன் மாணவர்கள் அதைப் பிடித்து கொண்டார்கள் டபுள் எம் ஏ என்பது என் பட்டப் பெயர் ஆயிற்று. அதைவிட தெருக்காரர்கள் நடந்து கொண்ட விதம்தான் மனதை மிகவும் காயப்படுத்தியது. அத்தனையும் வீடுகளுக்குள்ளும் உரிமையாக நுழைந்து வந்தவன். யார் வீட்டிற்கு சாப்பாடு நேரத்திற்கு போனாலும் தட்டு வைப்பார்கள். இல்லை ஒரு விள்ளலாவது சாப்பிடுவேன். அத்தனை பேருக்கும் கடை, மருத்துவமனை போவதற்கு உதவியிருக்கிறேன். ஒரே நாளில் எல்லாமே முடிந்து போனது. ஏதோ வீட்டிற்குள் விட்டால் அவர்களின் பெண்ணிற்கும் இப்படி செய்து விடுவேன் என்று வாசலோடு நிப்பாட்டினார்கள். அடுத்தடுத்த திருமணங்கள் துக்க வீடுகளின் மூலம் எல்லா உறவினர்களுக்கும் இந்த விஷயம் பரவியது. எல்லோருமே கேவலமாகவே பேசினார்கள். தவிர்த்தார்கள். ஒரு முதிர்ச்சி இல்லாத பையனின் சிறிய தவறு யாராலும் மன்னிக்க முடியாத ஒரு தவறாக மாறி நின்றது. உண்மையில் அது என மனதை முடக்கியது எனலாம். முன்பு போல படிப்பில் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை. குரூப் ஸ்டடி என்று நண்பர்கள் வீட்டிற்கு செல்ல முடியவில்லை. வீடு, சுற்றம், உறவினர்கள் எல்லோரும் என்னை ஒதுக்கிய விதம் எதுக்கு படிச்சு என்ன பண்ணப் போகிறோம் என்கிற நிலைக்கு கொண்டு வந்தது. சுபத்ராவின் திருமணம் நடந்தது. நெருங்கிய உறவினர் என்றாலும் கூட என்னை அழைக்கவில்லை. காலங்கள் இன்னும் கடந்தது. குடும்பத்தாரிடம் கூட மிகவும் ஒதுங்கியே இருந்தேன். ஒரு நாள் என் தந்தை சொன்னார். என் சக வயது ஆட்களோடு ஒப்பிடுகையில் நான் மிகவும் பின்தங்கியிருந்தேன். பிழைக்கத் தெரியாதவன் என்ற சொல் என்னை துரத்திக் கொண்டே இருந்தது. நீயும் என்னை மாதிரியே பிழைக்கத் தெரியாதவன் என்று ஆகி விடுவாயோ?, என்ற ஆற்றாமை. அதனால் அப்படி நடந்து கொண்டேன் என்றார். சில வருடங்கள் கழித்து கணேஷ் ஒரு முறை என்னிடம் பேசினார். சாரிடா இப்படி எல்லாம் ஆகுணும்னு நான் நினைக்கல என்றார். சமீபத்தில், நெருங்கிய உறவினர் இறப்பிற்காக ஊருக்கு சென்றிருந்தபோது, சுபத்ராவின் தந்தை ஆறுதலாக பார்த்தார். மின் மயானத்தில் எங்கள் டர்னுக்கு காத்திருந்தபோது, எல்லோரும் அருகே டீ சாப்பிட போனார்கள். அவர் எனக்கு எடுத்துக் கொடுத்தார். தற்போது பள்ளி whatsapp குரூப் களில் தெரு நண்பர்கள் whatsapp குரூப் களில் எல்லாம் இணைத்திருக்கிறார்கள். யாரும் டபுள் எம் ஏ என்று சொல்வதில்லை. எல்லோரும் தங்கள் பிள்ளைகளின் நினைத்தால் காதல், நினைத்தால் பிரேக்கப்புகளை பார்த்து நார்மலைஸ் ஆகி விட்டார்கள். குடும்பம் சுற்றம் எல்லோரிடமும் இன்றைக்கு அது ஒரு நகைச்சுவை சம்பவமாக மாறி இருக்கிறது. ஆனால் நான் இழந்த வசந்தம், கவனம் செலுத்தா படிப்பு, அதனால் தள்ளிக் கொண்டே போன வேலை, இன்றும் ஓட வைத்துக் கொண்டே இருக்கும் வாழ்க்கை.. இதற்கெல்லாம் பதிலை யார் தருவார்கள்?